Het is te sociaal. Niet definieerbaar. Niet gestructureerd.
Welke onderwerpen zijn interessant om te posten en welke niet?
Wanneer is iets leuk?
Hoe lang mag m'n post zijn?
Hoe groot is de kans dat er iets niet op mijn startpagina komt?
Wat denken mensen wanneer ik ze als vrienden toevoeg?
Moet ik daadwerkelijk iedereen feliciteren?
Vooral: er gebeuren op facebook sociaal wenselijke dingen die ik niet kan begrijpen.
Een nieuwe profielfoto?
"Wauw, wat ben je mooi." "Zo, jij bent een knapperd." "Echt een leuke foto!"
Een feestje gehad?
Alle gezichten op de foto's worden getaggd. Fanatiek worden de foto's op andermans pagina doorzocht op mensen die je nog niet kent. En mensen die je slechts een hand hebt gegeven worden toegevoegd. Zo, weer een volger erbij.
Twee maanden geleden gebeurde er ook iets waar ik nog steeds geen vat op kan krijgen.
Na een week gestudeerd te hebben, stapte een meisje uit het masterprogramma. Op facebook lichtte ze haar keuze toe. Dat het toch niet bij haar pastte. Dat ze er wat anders van verwacht had. Dat ze hoopte ons nog eens op de campus tegen te komen.
Als een grote hoop kwamen de reacties eigenlijk allemaal op hetzelfde neer: "heel jammer dat je stopt en ik zou het leuk vinden je nog eens te spreken."
Oké, dat iemand in 1 week een aantal leuke mensen heeft ontmoet en hen nog graag eens wil spreken, dat kan ik begrijpen.
Maar dat de gehele klas haar in 1 week zo goed heeft leren kennen dat ze het komende jaar samen willen borrelen, dat gaat er bij mij niet in.
Het bleek iets sociaal wenselijks te zijn. Dat zeg je nu eenmaal. Iedereen weet dat de kans 0 is dat je elkaar nog eens gaat spreken. Als je elkaar al per ongeluk tegenkomt, dan zal het hoogstens een "hoi" zijn, maar waarschijnlijk niet meer.
Waarom zeggen we dit dan?
Vandaag smste een klasgenoot een lief berichtje naar me:
"Rianne, op facebook zeiden we dat we op het feestje a.s. woensdagavond onze boeken meenemen, maar dat is een grapje hoor. Ik dacht, misschien had je het letterlijk opgevat, dus daarom zeg ik het maar even."
Ik had het gelukkig al wel door.
Meer dan 23 jaar ervaring als autist in een neuro typische maatschappij zorgt daar wel voor.
Maar eerlijk is eerlijk, ik had er wel 3 keer vaker over nagedacht.
Deze klasgenoot snapt het probleem!