Vandaag wil ik graag iets vertellen over hoe mijn autisme van invloed is op de manier waarop ik christen ben, of christen wil zijn.
Het mooie aan God vind ik dat hij me accepteert zoals ik ben. Sterker nog, hij heeft mij gemaakt en mij gewild. Deze gedachten helpen mij enorm op de momenten dat ik me onzeker voel, als ik weer eens onhandig doe, als ik te overprikkeld ben om met mensen te praten, als ik feestjes af moet zeggen en als ik me onbegrepen voel.
Pijn en verdriet die ontstaan door situaties waarin ik niet op één lijn zit met de mensen om me heen, kan ik bij God neerleggen. Ik zeg tegen hem: ik baal van hoe dit liep, of hoe die persoon reageerde, of dat ik niet in staat was om...
Het maakt me verdrietig God, en ik voel me er ellendig door.
En dan zegt hij: dat snap ik, en ik ben bij je, en je bent waardevol voor mij, ondanks dat het niet altijd lekker loopt.
Op die manier bij iemand uit te kunnen huilen die mij helemaal ten diepste begrijpt en accepteert, is heel fijn.
Als autistische christen worstel ik wel met sociale dingen die van mij verwacht worden. Zoals: vriendelijkheid, begrip tonen, mensen troosten, nederigheid en gemeenschapszin.
Bij een overdenkingsstukje dat ik weleens luister (pray-as-you-go.org) zei een mevrouw:
"What might you do to proclaim God’s mighty acts today?"
Met andere woorden, hoe kun jij vandaag Gods licht laten schijnen naar de mensen om je heen?
Uhm... nou... vandaag is een ontprikkelingsdag voor mij... ik ga mezelf vandaag opsluiten in m'n kamer en ik hoop zo min mogelijk mensen tegen te komen en zelfs m'n huisgenoten niet. Oef, ik doe m'n christenplicht vandaag dus niet?
Of een andere situatie: ik was vandaag van plan wel naar college en naar de voetbalclub te gaan, maar zoveel mogelijk m'n mond te houden, want ik ben te moe om fatsoenlijk te kunnen reageren op iemands verhaal.
Dit soort dagen zijn er niet weleens af en toe, nee, ongeveer de helft, misschien wel meer, van mijn dagen ervaar ik de behoefte om alleen te zijn of geen contact te zoeken. Op de dagen dat ik wel in staat ben contact te zoeken, zeg ik ook nog eens vaak dingen die verkeerd overkomen bij mensen. Hoe christelijk is dat?
Al met al,
Het is fijn om een God te hebben die om je geeft, maar ik worstel wel met (menselijke) verwachtingen.