Yes, ik heb autisme! deel 2

Een speciale autismeposter gaf eens een overzicht van 25 eigenschappen die veel voorkomen bij  mensen met autisme.

Dingen die sommige bedrijven erg prettig vinden aan autistische mensen zijn bijvoorbeeld:
- 'vindt: afspraak is afspraak'
- 'heeft oog voor detail'
- 'is goed in planmatig en stapsgewijs werken'
- 'kan onverstoorbaar doorwerken'
- 'heeft een uitstekend geheugen'
Natuurlijk heeft niet iedereen alle eigenschappen en verschillen autisten onderling net zo veel (of misschien wel meer) dan ieder mens van een ander verschilt.

Bij mijn vorige baan als huiswerkbegeleidster gaf mijn werkgeefster aan dat ze het prettig vond om mij als werkneemster te hebben omdat ik zo duidelijk en straightforward met de leerlingen omging. Als ik iets met de leerlingen afsprak, konden ze er zeker van zijn dat het ook ging gebeuren. Een leerling die na 3 vakken naar huis zou gaan, zou niet bij 2 al naar huis mogen, maar er ook geen 4 hoeven doen.
Ook liet ik me niet vermurwen door de emoties van leerlingen. Hoe boos, chagrijnig of zielig ze ook deden, het maakte niet dat ik anders met ze omging.
Natuurlijk is het ook weleens goed om begripvol te zijn, bijvoorbeeld als een leerling ziek is. Persoonlijk merkte ik wel dat ik hierin tekort schoot en ik kon erg kwaad op mezelf zijn omdat ik in die situaties niet goed met de emoties van de leerlingen om kon gaan.
Echter, hoewel mijn werkgeefster dat wel zag, herkende en benadrukte zij ook die andere, positieve kant van mijn autisme.

Yes, ik heb autisme!

"Kijk," zegt mijn voetbaltrainer op een woensdagavond tegen mij en mijn team, "het is de bedoeling dat jullie je op deze manier in het veld positioneren." Hij legt een aantal pionnetjes op de grond en wijst aan. "Vier mensen aan de zijkanten van het veld, en twee in het midden. Dan krijg je een heleboel driehoekjes van mensen, waardoor de bal gemakkelijk af te spelen is. Als de bal naar links gaat..."

Maar ik hoor al niet meer wat hij zegt. Ik hoor het woord 'driehoekjes' en kijk naar de pionnetjes aan onze voeten. Hoeveel driehoekjes zou dit figuur bevatten? vraag ik mezelf af. 

Als mijn trainer klaar is met zijn verhaal heb ik het uitgerekend. "16 driehoekjes J.," zeg ik. Even is het stil en dan beginnen mijn teamgenoten keihard te lachen.

In deze situatie gebeurde iets typisch: ik zag de driehoekjes en kon niet meer stoppen met daaraan te denken. Mijn omgeving vervaagt, ik hoor de trainer niet meer praten en wiskundige formules starten in mijn hoofd (mijn bericht 'Obsessies' gaat ook over een dergelijke fixatie).
Daar waar het erg vervelend kan zijn om een bepaald onderwerp of een bepaalde gedachte niet meer los te kunnen laten, leverde het in geval van de voetbaltraining een erg grappige situatie op. Niemand had bedacht dat ik op dat moment het aantal driehoekjes zou gaan tellen.
 

Op vergelijkbare wijze heb ik een aantal karaktereigenschappen die door het autisme zijn ontstaan of erdoor versterkt worden. Deze kunnen soms behoorlijk positief uitpakken. Bijvoorbeeld:

1. Doorzettingsvermogen: omdat ik vaak onbegrip of andere moeilijkheden ervaar, heb ik geleerd niet meteen bij de pakken neer te zitten als iets mislukt of niet lukt. Ik zet door zowat tot ik erbij neer val. Bij het nastreven van een bepaald doel kan dit erg handig zijn.

2. Oplossingsgericht: idem dito! In mijn hoofd zoek ik altijd naar mogelijkheden om iets te bereiken of voor elkaar te krijgen. Ik ben daarom veelal goed in staat een oplossing voor een probleem te bedenken.

3. Vermogen tot analyseren: omdat ik gewend ben situaties te analyseren, kan ik soms interessante details in gebeurtenissen of verhalen van anderen naar voren halen. Dit kan ervoor zorgen dat ik dingen zie die anderen (nog) niet gezien hadden.

4. Detailgerichtheid: denk aan de metrostations van mijn vorige bericht. Maar ook: een detail in iemands kleding. Aan de andere kant merk ik sommige details juist niet op (omdat ik dan op andere details gericht ben).

5. Luisteren: omdat communicatie bij mij niet automatisch gaat, moet ik goed luisteren naar wat iemand zegt om daarop te kunnen reageren. Dit betekent in de praktijk dat ik soms dingen oppik in een verhaal waar anderen (nog) niet aan gedacht hadden. Ook kan ik daarom een goed luisterend oor zijn.

Elk huisje heeft zijn kruisje

Eén van de meest gehoorde antwoorden als ik probeerde uit te leggen hoe autisme voor mij in de praktijk werkt is: "oh, maar dat heb ik ook!"

En wellicht heb je dat ook regelmatig gedacht als je mijn blogs las. Bijvoorbeeld:
- a bad hairday: wie heeft dat niet weleens?
- of: alle mensen om je heen zat zijn en lekker alleen willen zijn
- doodmoe zijn van een situatie waarin er veel indrukken op je afkwamen
- spanning omdat er iets nieuws of iets belangrijks te gebeuren staat
- miscommunicatie
- het gevoel niet begrepen te worden

Niet om zielig te doen, maar om het verschil met autisme aan te geven: het zit 'm in de frequentie.
Af en toe je niet begrepen voelen, hoort bij het leven. Ook af en toe zat zijn van alle prikkels om je heen, is normaal. Maar bij mensen met autisme gebeuren deze dingen in zo'n hoge frequentie dat het niet meer 'normaal' is en dat het erg moeilijk of pijnlijk kan zijn.

Desondanks, elk huisje heeft zijn kruisje: iedereen heeft wel iets. In mijn leven is dat autisme, bij een ander is dat een (chronische) ziekte, familieproblemen, financiële problemen of (totaal) iets anders.

In mijn volgende blog zal ik ingaan op een aantal positieve kanten van autisme. Een klein voorproefje:
Tijdens een weekendje in Berlijn zag ik al waar de metrostations zaten voordat mijn vriend überhaupt bedacht dat we met de metro moesten. Mijn gevoeligheid voor bepaalde omgevingsprikkels zorgen er eveneens voor dat ik meestal precies weet waar we een leuk restaurantje, pleintje of bepaalde winkel zijn tegengekomen. Tevens kan ik de weg daarnaartoe vaak zeer gemakkelijk terugvinden.

P.S. had je al gezien dat de titel van dit blog een uitdrukking betreft?

Activiteiten: rood, oranje of groen?

In aansluiting op de vorige twee blogs over prikkels, wil ik vandaag graag wat schrijven over de mate waarin bepaalde activiteiten of afspraken energie kosten. Omdat overprikkeling natuurlijk niet leuk is, probeer ik dit zoveel mogelijk te voorkomen. Dit doe ik door:

1. mezelf te beperken in het aantal activiteiten per dag/week
2. voldoende rust te nemen tussen activiteiten door

's Ochtends als ik wakker word bijvoorbeeld, ga ik ontbijten en douchen. Die twee dingen vergen al behoorlijk wat organisatie en inspanning en daarom neem ik eerst even een half uurtje rust voordat ik iets ga doen (studeren, boodschappen, naar de uni, etc).

Activiteiten waarvoor ik buiten de deur moet zijn kosten oneindig veel meer energie dan 'thuisblijf-afspraken'. Bij sommige activiteiten heb ik een periode van 3 uur nodig om weer bij te komen (bijvoorbeeld na college) maar bij andere activiteiten kan dit wel oplopen tot één of anderhalve dag.

Om het onderscheid in soorten afspraken uit te leggen, zal ik ze een kleurcode geven. De meest zware variant is de kleur 'rood'. Voorbeelden hiervan zijn: een afspraak bij de psycholoog, een afspraak met (schoon)familie, een spannende gebeurtenis zoals een presentatie of een tentamen en zelfs kan dit gelden voor afspraken met vriendinnen die ik niet regelmatig spreek (een rode afspraak hoeft niet perse niet leuk te zijn; de kleur geeft de mate waarin energie verbruikt wordt aan).

Voor mij geldt dat ik maar één rode activiteit op een dag kan hebben, en na een rode dag (een dag is rood als er een rode activiteit op plaatsvindt) tenminste 2 of 3 'niet-rode' dagen

Een 'oranje' dag is een dag waarop ik wel dingen moet, maar dingen moet doen die mij niet bijzonder veel energie kosten. Voorbeelden zijn boodschappen doen, wassen, koken en studeren. Ook onder oranje vallen afspraken die ik erg leuk vind maar die mij toch veel energie kosten zoals voetballen of afspreken met vriendinnen die me erg goed liggen. Op een normale dag kan ik ongeveer 3 oranje dingen doen. Ook kan ik wel meerdere (2 of 3) oranje dagen achter elkaar hebben.

Logischerwijs bestaat er ook een 'groene' dag en dit is een dag waarop ik met mijn vriend afspreek (maar niet als ik met m'n vriend iets ga doen: dan is het een oranje dag) of een dag waarop ik de deur niet uit hoef (thuis studeren is geen probleem en geen oranje activiteit).
Gemiddeld heb ik 3 groene dagen per week.

Sociale prikkels

Behalve zintuigelijke prikkels, komen er bij mij ook veel prikkels binnen waarvan andere mensen vaak niet eens door hebben dat het prikkels zijn. Daar waar de meeste mensen automatisch onderscheid maken tussen hoofd- en bijzaken, wordt bij mij alles geregistreerd. Ik heb het dan over:

1. Non-verbale communicatie zoals:
- een lichte trek in iemands gezichtsuitdrukking. Omdat ik niet kan begrijpen wat iemands gezichtsuitdrukking betekent, kan ik veranderingen daarin niet automatisch verwerken. Ik moet daarom elke verandering registereren, analyseren en kan er dan pas een reactie op geven. Je snapt hoeveel moeite dit kost, aangezien in 1 simpele conversatie van 2 mensen talloze gezichtsuitdrukkingen de revue passeren (laat staan een conversatie met meer dan 2 mensen)
- een lichte verandering in iemands toon.
- een veranderende kijkrichting van een gesprekspartner

2. Verbale communicatie zoals:
- Registreren wat iemand zegt, de bedoeling van deze woorden analyseren en dan bedenken welke reactie passend is
- Analyseren of woorden letterlijk of figuurlijk bedoeld zijn
- Analyseren of woorden sarcastisch of serieus bedoeld zijn

3. Relatief onbekende of onverwachte programmaonderdelen zoals:
- het ontmoeten van nieuwe mensen
- het afspreken op een onbekende plaats (nieuwe voetbalclub, nieuw adres, nieuw lokaal)
- een feest waarbij je weinig mensen kent
- een afspraak die een uur later begint
- op een andere plaats in het veld moeten voetballen (bijv. spits ipv midmid)

4. Spannende programmaonderdelen zoals:
- tentamen
- solliciatie
- functioneringsgesprek
- het spreken met mensen die je niet goed kent of die je niet goed liggen

Nog niet genoemd heb ik lichamelijke prikkels zoals fysieke inspanning of verminderde gezondheid. Darmproblemen zijn bijvoorbeeld veel voorkomende klachten onder vrouwen met autisme. Persoonlijk heb ik hier niet zoveel last van.

En daarnaast kunnen simpele zaken als slaaptekort, drukte of tegenslagen de prikkels intenser maken. Zoals iedere vrouw een dagje wat minder functioneert als zij slecht geslapen heeft, kan dit bij mij zo'n gat in mijn vermogen om te gaan met sociale situaties slaan, dat ik niet meer in staat ben ook maar iets uit te richten.
Dat zijn de momenten dat ik overprikkeld ben (lees: de momenten dat ik alleen nog maar kan huilen).

Vraag: hoe vaak denk jij dat dit voorkomt bij een vrouw met autisme?

Zintuiglijke prikkels

Vanwege een andere informatieverwerking in de hersenen reageren vrouwen met autisme anders op prikkels dan de gemiddelde vrouw.

Ik heb het dan over álle prikkels die je maar kunt bedenken. Op zintuiglijk gebied heb ik vooral last van:

1. een zacht achtergrondgeluid, zoals een tikkende klok, een brommende koelkast of een actieve verwarmingsketel (achtergrondmuziek daarentegen is soms wel mogelijk)
2. te fel of te veel zonlicht (ook in de winter)
3. een lamp die (nog) geen kap heeft
4. omringd zijn door mensen (gelieve een stap naar achter te zetten aub)
5. lichamelijk contact (alleen mijn vriend is een uitzondering op de regel)
6. een te warme of te koude omgeving (ik ben de hele dag door aan de verwarmingsknop aan het draaien)
7. een trui, broek, sok of vest dat kriebelt of op een andere manier niet perfect is kan ik bijna niet verdragen
8. a bad hairday: stress! (op a good hairday daarentegen, kan ik me zeer gelukkig voelen)

Voor andere vrouwen met autisme kunnen geuren of smaken ook heel intens zijn. Voor mij persoonlijk geldt juist dat ik minder goed geuren en smaken kan onderscheiden.

Uit eten, onbegrip en miscommunicatie

Op een schaal van 1 tot 5, hoe vaak wil jij uit eten?
1 = nooit
2 = paar keer per jaar
3 = eens per maand
4 = eens per week
5 = elke dag

Waarschijnlijk vinden de meeste mensen het leuk om af en toe naar een restaurant te gaan. Voor de ene persoon is dit in een frequentie van een paar keer per jaar, terwijl een ander het liefst meerdere keren per maand uit eten gaat. Ondanks deze verschillen zullen we het met elkaar eens zijn dat elke dag uit eten gaan in het begin misschien leuk lijkt, maar dat op den duur niet meer is.

Op vergelijkbare wijze beleeft een autistische vrouw bepaalde dingen in een (veel) hogere frequentie dan de normale vrouw (of gemiddelde vrouw; als er al zoiets bestaat). Zo voelt iedereen zich weleens onbegrepen. Of treedt er bij iedereen weleens miscommunicatie op.
Een kort, niet wetenschappelijk onderzoekje onder mijn vriendinnen liet zien dat zij zich ongeveer eens per maand of eens per kwartaal onbegrepen voelen. Miscommunicatie treedt bij hen ongeveer eens per maand op.

Bij mij echter zijn deze 2 zaken veelvuldig aan de orde: beide tenminste enkele keren per week, maar soms nog vaker, zelfs tot meerdere malen per dag.

In tegenstelling tot uit eten gaan, is het totaal niet leuk om het gevoel te hebben dat je niet begrepen wordt. Evenzo is miscommunicatie storend, irritant en vervelend. In een extreem hoge frequentie echter, maakt onbegrip of miscommunicatie het leven erg moeilijk.
Maar dat neemt niet weg dat het af en toe ook grappige situaties kan opleveren: zie het blog 'Enkelvoud of meervoud'.

Obsessie

De afgelopen week gebeurde precies een van die dingen die een autistische stoornis kenmerkt: ik werd geobsedeerd door een nieuw idee dat zich in mijn hoofd had genesteld.

Dat idee was: deze blog. Dat kan je zien aan het feit dat ik elke dag een nieuwe blog heb gepost. Ook kon ik de inhoud van mijn blogs dromen: ik bezocht dit blog wel een paar keer per dag en las dan alle voorgaande blogs. 's Avonds in bed lag ik dan te denken over alle onderwerpen waarover ik nog wil schrijven. Op de tweede dag begon ik na te denken over de wijze waarop ik mijn blog bekend wilde maken en ik opende een Facebook account (waar ik al jaren tegen ben), zette deze site in mijn whatsapp naam en kon tijdens mijn sociale afspraken alleen nog maar over het blog praten.

Wat gebeurde er?
Ik raakte geobsedeerd door de bekendmaking van mijn blog. Daardoor ontwikkelde zich een levensdoel (e.g. world peace), dat ik bovendien meteen moest bereiken, uit mijn persoonlijke, leuke en simpele plan om mijn belevenissen bij te houden in een blog.

De wijze waarop vrouwen met autisme ergens in kunnen duiken is vaak buiten proportie. Daar waar meer mensen weleens een geweldig idee, doel of plan hebben (en hier vanzelfsprekend veel in hun hoofd en in de praktijk mee bezig zijn) kunnen autistische vrouwen zo enthousiast worden dat ze geobsedeerd raken. Zo'n soort obsessie houdt in de praktijk in dat:
- belangrijke 'moet-dingen' zoals studie, werk, huishoudelijke taken of organisatorische zaken niet meer gedaan worden
- er vergeten wordt te eten en te drinken
- er vergeten wordt te luisteren naar de grenzen van het lichaam of de mentale gesteldheid (= ze gaat langer door dan ze daadwerkelijk aankan. zo kan ik uren en uren met het schrijven van een verhaal bezig zijn terwijl ik eigenlijk na 45 minuten pauze zou moeten houden).
- er niet meer geslapen wordt: 's avonds in bed lig ik te piekeren en 's ochtends kan ik alleen nog maar aan de uitvoering van die plannen denken.

Autistische karaktereigenschappen zoals detailgerichtheid, aanpassingsgedrag en doorzettingsvermogen versterken dit obsessieve gedrag nog eens extra.

Je helpt mij uit een obsessieve fase door mij te wijzen op de negatieve gevoelens die in mij opkomen. Zo gaf mijn vriend dit weekend aan: "Rianne, het is belangrijk dat als je een blog schrijft, je dit met plezier doet. Zodra je er gestresst van raakt, ben je er niet op de goede manier mee bezig."

Klinkt logisch, maar op obsessieve momenten kan ik zoiets niet zelf bedenken. Door het voor mij te benoemen geeft mijn vriend mij zelf de keus om wel of niet door te gaan met bloggen door mij te helpen mijn eigen gedrag in perspectief te plaatsen.

Het resultaat? Ik ga lekker door met bloggen, maar ben niet meer van plan de wereld te veranderen!

Het toilet als mijn favo-plek

In de categorie 'trucs van een autistische vrouw': het toilet.

Weliswaar is de wc in het algemeen een typische vrouwenplek, maar voor mij als autistische vrouw ligt de geschiktheid ervan niet in de gelegenheid tot babbelen of het bijwerken van de make-up. Nee, dankzij de kleine, koele en veelal donkere plek die het toilet is, helpt het me vooral om tot rust te komen.

Dit geldt met name tijdens afspraken buitenshuis, of dit nou het huis van een vriendin, een restaurantje of een werkplek is.
Op de wc wordt niet alleen het geluid en licht even gedempt, ook worden sociale prikkels letterlijk 'achtergelaten' als de deur van de wc dichtvalt. Dit helpt bij 2 dingen.

1. ik kan even bijkomen van alle prikkels die er al zijn geweest
2. ik kan me instellen op alle prikkels die nog gaan komen

Immers, inmiddels weet ik wat ik kan verwachten van mijn afspraak, het gesprek, de locatie waar ik ben of andere dingen die er zijn gebeurd. Dit geeft me houvast en aanwijzingen over hoe de komende minuten of uren eruit gaan zien. Dit te weten helpt mij vervolgens weer om onzekerheden, toevalligheden en onverwachte gebeurtenissen uit de weg te gaan (die kosten namelijk onmenselijk veel energie), maar ook helpt het om te bedenken hoe ik me in de specifieke situatie moet gedragen: kortom, wat het gewenste sociale gedrag is.

Dus, laat me lekker even op het toilet zitten...

Trucs in het sociale leven

"Kijk me aan," zegt de schooljuffrouw tegen het autistische jongetje. Heel even vliegen zijn ogen naar haar gezicht, maar nog voordat de focus er is, kijkt hij alweer opzij. Hij kan er niks aan doen; zijn hoofd slaat op hol zodra hij probeert haar in de ogen te kijken.

Een vergelijkbare paniek kan ik mij nog goed herinneren uit mijn tienertijd: "shit, iedereen wil dat ik hen aankijk tijdens een gesprek, maar ik kan dat niet. Als ik ze aankijk, kan ik niet meer denken!"

De oplossing (of het trucje) is tweezijdig:
- Ik kijk de ander aan als hij aan het woord is en ik draai mijn hoofd weg als ik zelf aan het woord ben. Tijdens de laatste 3 woorden van mijn zin kijk ik iemand dan weer aan. Dit betekent weliswaar wel dat ik heel snel moet denken op het moment dat ik zelf aan het woord kom, maar het voorkomt dat mensen denken dat ik niet geïnteresseerd ben.
- Ik kijk mensen niet recht in de ogen, maar veelal tussen de ogen of naar het voorhoofd. Al van een relatief kleine afstand heeft niemand dit door: het verschil in focus is zo klein dat mensen denken dat ik hen in de ogen kijk.

De reden dat autisten moeite hebben met iemand in de ogen kijken, is dat er dan te veel (sociale) prikkels op hen afkomen (wellicht een andere keer meer hierover). Het tegengaan van veel sociale prikkels doe ik op nog meer manieren:

- door tijdens een gesprek iets om handen te hebben, zoals puzzelen, haken of simpelweg het verscheuren van het theezak-labeltje (tevens helpt dit om mensen niet direct aan te hoeven kijken)
- bij een rond-de-tafel-gesprek ga ik met de rug naar de muur zitten. Als de sociale prikkels aan tafel me dan te intens worden, kan ik even wegkijken.
- vragen stellen, vragen stellen en nog eens vragen stellen. Als ik niet meer weet hoe ik moet reageren in een bepaalde situatie, stel ik een vraag. Niet alleen helpt dit de conversatie op gang te houden, tevens zorgt dit ervoor dat de ander het gevoel krijgt dat je intensief luistert.

In feite is dit ook zo: een vrouw met autisme luistert naar elk woord wat je zegt. Alhoewel dit een handigheidje is, is het zeker niet onoprecht. Een vrouw met autisme is veelal zeer geïnteresseerd.

Een man is geen vrouw

Een man is geen vrouw.
En evenzo is een vrouw geen man.

Hoe logisch dit ook klinkt, als het gaat om autisme lijken nog maar weinig mensen het te begrijpen. En zelfs deskundige hulpverleners herkennen de symtompen van autisme veel later, en veel slechter, bij een vrouw dan bij een man. Vooral wanneer de eerste hoogopgeleid is.

Autisme gaat immers over sociale en communicatie problematiek, toch? Zo kan een autist moeilijk contact maken, weinig interesse hebben in anderen, geen gesprek op gang houden, niet snappen wat sociaalwenselijk gedrag is en bovenal: een autist toont geen emoties.

Doet een vrouw met autisme dit allemaal wel dan? Ja.
Heeft zij dan wel autisme? Ja.

Het verschil tussen een man en een vrouw zit 'm onder andere in het feit dat een vrouw geboren wordt met sociale antennes. Vrouwen houden ervan om met elkaar te kletsen bijvoorbeeld, terwijl mannen veel liever samen tv gaan kijken. Het zijn ook vaak de vrouwen die de geïnteresseerde vragen stellen tijdens een dubbeldate, de vrouwen die de verjaardagscadeautjes kopen, die de taart en koffie verzorgen, etcetera. Niet omdat dit het rolmodel van een vrouw is (in onze geëmancipeerde samenleving hebben we dat toch niet meer?) maar omdat het creëren van een gezellige sfeer in haar genen zit.

Kort gezegd, de sociale antennes van de autistische vrouw zorgen ervoor dat zij sneller, beter en meer handvaten vindt om zich te redden in de sociale wereld in vergelijking met de autistische man. Door deze handvaten lijkt het aan de buitenkant alsof ze zonder problemen sociale contacten kan hebben, maar vanbinnen kost elke sociale actie bergen met denkwerk, energie en handigheidjes.

In de volgende blog geef ik je een aantal voorbeelden van deze handvaten.

Enkelvoud of meervoud?

Dat autisten in de communicatie woorden of zinnen vaak letterlijk nemen, is je hopelijk bekend. Zo niet, dan weet je nu: een autist reageert op wat je zegt, niet op wat je bedoelt te zeggen.

Een voorbeeld van zo'n gevalletje 'letterlijk nemen' overkwam mij gisteren:
Sinds enkele weken heeft mijn voetbalteam een nieuwe leider en een nieuwe coach. Als bedankje voor hun inzet kwamen twee van mijn medespelers op het idee om hen een chocoladeletter en gedicht te geven. Aangezien ik had opgeschept over hoe leuk ik schrijven vind, vroegen ze aan mij: "Rianne, wil jij een gedicht maken voor J. en H.?"

Denk even na hoe jij deze zin zou interpreteren...

Voor mij geldt, dat ik pas nadat ik ÉÉN gedicht had gemaakt (die zowel aan J. als aan H. gericht was) besefte dat ze wellicht bedoelden dat ik één gedicht voor J. en één gedicht voor H. moest maken. Wel handig aangezien ze beiden een aparte chocoladeletter kregen. Bovendien maken we hen als team nooit samen mee, maar altijd apart (J. voor de training, H. bij de organisatie).
Best logisch toch, dat 'een gedicht voor J. en H.'  in dit geval 'een gedicht voor J. en een gedicht voor H.' betekent? Maar niet zo logisch voor mij...

Iets vergelijkbaars gebeurde afgelopen zomer toen ik met een vriendin op vakantie was in de Belgische Ardennen. "Zullen we nog even een uurtje lezen, daarna lunchen en dan om 13.30u. op weg gaan?" vroeg ik om 12u. 's middags aan mijn vriendin.
Zo gezegd, zo gedaan. Om stipt 13u. had ik de lunch op tafel gezet, om 13.20 begon ik met afruimen, ging ik nog even mijn tanden poetsen en om precies 13.30 pakte ik de autosleutels, startte ik de motor en wachtte ik tot mijn vriendin zou instappen.

Na 20 minuten kwam ze hijgend aangerend. Opgelaten zei ze tegen me: "Shit, als jij 13.30u. zegt, dan bedoel je ook 13.30u!"

Niets dan frustratie?

Gezellig een avond met vriendinnen doorbrengen is voor een vrouw met autisme zowel leuk als totaal waardeloos.

Gedurende de avond merkt ze namelijk dat de energie langzaam haar lichaam uitgezogen wordt. Als ze niet oppast, is ook het laatste beetje kracht en denkvermogen verdwenen en kan ze ternauwernood de weg terug naar huis fietsen.

Als je denkt dat ze dan doodmoe in haar bed valt en een lange nacht lekker slaapt om bij te komen, heb je het mis. Hoe meer overprikkeld een vrouw met autisme is, hoe slechter ze slaapt, hoe minder ze kan opladen en hoe sneller ze vervolgens weer overprikkeld is.

Met andere woorden, de afdaling gaat zoveel sneller dan de klimtocht naar boven.

In dit blog zal ik je op de hoogte houden van mijn dagelijkse ervaring met de gevolgen van autisme. Sinds 8 maanden weet ik dat ik het syndroom van Asperger heb, een beperking die dankzij een hoge IQ-score door zeer weinig mensen opgemerkt of begrepen wordt.

Voor mijzelf echter geldt dat mijn leven begrijpelijker, leuker en gemakkelijker is geworden sinds ik weet van deze diagnose. Dagelijks doe ik inzichten op over de invloed van autisme in mijn leven als jonge, actieve en ambitieuze vrouw.

Vanaf vandaag zal ik je regelmatig vertellen over de situaties waarin ik me bevind, de problemen waar ik tegenaan loop en de oplossingen die ik verzin. Het leven en leven in de nabijheid van een vrouw met autisme is nooit saai, erg logisch en bovenal, interessant.

Laat me weten wat jij denkt van mijn stukjes!