Weet je nog, die Amerikaanse docent die mij zo keihard feedback had gegeven?
Ik heb haar gemaild met de vraag of ze het goed vond dat ik door ging met Engels schrijven, juist omdat ik wil leren van m'n fouten. Bovendien heb ik geschreven dat haar feedback best heftig op me overkwam, omdat ik van mening ben dat m'n Engels zeker boven het gemiddelde van m'n huidige klas uitstijgt.
Weet je wat ze antwoordde?
Dat ze tijdens het feedback moment wel degelijk had gezegd dat ze m'n Engels goed vond.
Huh? Dat heb ik helemaal niet gehoord!
Ik geloof haar meteen als ze zegt dat ze op die bewuste woensdag wel degelijk heeft vermeld dat ze m'n Engels goed vond. Het gebeurt namelijk wel vaker dat ik alleen de negatieve dingen onthoud en al het positieve vergeet.
En dan in het extreme blijkbaar! Ik vergeet het niet alleen, ik hoor het niet eens!
Na een voetbalwedstrijd ben ik alleen tevreden als ik geen enkele slechte bal heb gegeven.
Hallo? Rianne! Hoe vaak komt dat nou voor?
Inderdaad, in elke wedstrijd doe je weleens iets onhandigs, sterker nog, zei een analyticus op de tv laatst: voetbal is een spel van fouten. Als er geen fouten gemaakt zouden worden, zou het niks aan zijn.
Heeft dit extreme perfectionisme met mijn autisme te maken?
Ja en nee.
Het zit in m'n karakter, net als andere mensen er last van kunnen hebben.
Maar mijn autisme versterkt het wel. Ik heb namelijk mijn perfectionisme nodig om mijn gedrag zo veel aan te passen dat ik in de maatschappij kan functioneren. De maatschappij verlangt van me dat ik 'normaal' ben, en aangezien dit niet in mezelf zit, moet ik mezelf continu bijsturen om te zorgen dat ik wel in het plaatje pas.
Ik ken geen autisten die niet perfectionistisch zijn... maar we kunnen wel leren om er minder aan toe te geven.
Zo heb ik met m'n vriend afgesproken dat ik voor mijn huidige vakken allebei een 6 ga halen. Ik ben benieuwd of dit zal lukken...
vrijdag 23 mei 2014
donderdag 22 mei 2014
Christelijke autist of autistische christen?
Vandaag wil ik graag iets vertellen over hoe mijn autisme van invloed is op de manier waarop ik christen ben, of christen wil zijn.
Het mooie aan God vind ik dat hij me accepteert zoals ik ben. Sterker nog, hij heeft mij gemaakt en mij gewild. Deze gedachten helpen mij enorm op de momenten dat ik me onzeker voel, als ik weer eens onhandig doe, als ik te overprikkeld ben om met mensen te praten, als ik feestjes af moet zeggen en als ik me onbegrepen voel.
Pijn en verdriet die ontstaan door situaties waarin ik niet op één lijn zit met de mensen om me heen, kan ik bij God neerleggen. Ik zeg tegen hem: ik baal van hoe dit liep, of hoe die persoon reageerde, of dat ik niet in staat was om...
Het maakt me verdrietig God, en ik voel me er ellendig door.
En dan zegt hij: dat snap ik, en ik ben bij je, en je bent waardevol voor mij, ondanks dat het niet altijd lekker loopt.
Op die manier bij iemand uit te kunnen huilen die mij helemaal ten diepste begrijpt en accepteert, is heel fijn.
Als autistische christen worstel ik wel met sociale dingen die van mij verwacht worden. Zoals: vriendelijkheid, begrip tonen, mensen troosten, nederigheid en gemeenschapszin.
Bij een overdenkingsstukje dat ik weleens luister (pray-as-you-go.org) zei een mevrouw:
"What might you do to proclaim God’s mighty acts today?"
Met andere woorden, hoe kun jij vandaag Gods licht laten schijnen naar de mensen om je heen?
Uhm... nou... vandaag is een ontprikkelingsdag voor mij... ik ga mezelf vandaag opsluiten in m'n kamer en ik hoop zo min mogelijk mensen tegen te komen en zelfs m'n huisgenoten niet. Oef, ik doe m'n christenplicht vandaag dus niet?
Of een andere situatie: ik was vandaag van plan wel naar college en naar de voetbalclub te gaan, maar zoveel mogelijk m'n mond te houden, want ik ben te moe om fatsoenlijk te kunnen reageren op iemands verhaal.
Dit soort dagen zijn er niet weleens af en toe, nee, ongeveer de helft, misschien wel meer, van mijn dagen ervaar ik de behoefte om alleen te zijn of geen contact te zoeken. Op de dagen dat ik wel in staat ben contact te zoeken, zeg ik ook nog eens vaak dingen die verkeerd overkomen bij mensen. Hoe christelijk is dat?
Al met al,
Het is fijn om een God te hebben die om je geeft, maar ik worstel wel met (menselijke) verwachtingen.
Het mooie aan God vind ik dat hij me accepteert zoals ik ben. Sterker nog, hij heeft mij gemaakt en mij gewild. Deze gedachten helpen mij enorm op de momenten dat ik me onzeker voel, als ik weer eens onhandig doe, als ik te overprikkeld ben om met mensen te praten, als ik feestjes af moet zeggen en als ik me onbegrepen voel.
Pijn en verdriet die ontstaan door situaties waarin ik niet op één lijn zit met de mensen om me heen, kan ik bij God neerleggen. Ik zeg tegen hem: ik baal van hoe dit liep, of hoe die persoon reageerde, of dat ik niet in staat was om...
Het maakt me verdrietig God, en ik voel me er ellendig door.
En dan zegt hij: dat snap ik, en ik ben bij je, en je bent waardevol voor mij, ondanks dat het niet altijd lekker loopt.
Op die manier bij iemand uit te kunnen huilen die mij helemaal ten diepste begrijpt en accepteert, is heel fijn.
Als autistische christen worstel ik wel met sociale dingen die van mij verwacht worden. Zoals: vriendelijkheid, begrip tonen, mensen troosten, nederigheid en gemeenschapszin.
Bij een overdenkingsstukje dat ik weleens luister (pray-as-you-go.org) zei een mevrouw:
"What might you do to proclaim God’s mighty acts today?"
Met andere woorden, hoe kun jij vandaag Gods licht laten schijnen naar de mensen om je heen?
Uhm... nou... vandaag is een ontprikkelingsdag voor mij... ik ga mezelf vandaag opsluiten in m'n kamer en ik hoop zo min mogelijk mensen tegen te komen en zelfs m'n huisgenoten niet. Oef, ik doe m'n christenplicht vandaag dus niet?
Of een andere situatie: ik was vandaag van plan wel naar college en naar de voetbalclub te gaan, maar zoveel mogelijk m'n mond te houden, want ik ben te moe om fatsoenlijk te kunnen reageren op iemands verhaal.
Dit soort dagen zijn er niet weleens af en toe, nee, ongeveer de helft, misschien wel meer, van mijn dagen ervaar ik de behoefte om alleen te zijn of geen contact te zoeken. Op de dagen dat ik wel in staat ben contact te zoeken, zeg ik ook nog eens vaak dingen die verkeerd overkomen bij mensen. Hoe christelijk is dat?
Al met al,
Het is fijn om een God te hebben die om je geeft, maar ik worstel wel met (menselijke) verwachtingen.
donderdag 8 mei 2014
Let op! Ik heb Autisme!
Soms wilde ik dat er met grote letters op m'n voorhoofd stond:
Let op! Ik heb Autisme!
In het dagelijks leven zijn het vaak simpele dingen die voor een vrouw met autisme enorm ingrijpend kunnen zijn. Voor mij werd dit afgelopen week behoorlijk duidelijk.
Voor een nieuw vak heb ik een leuke, vlotte, enthousiaste, jonge, vrouwelijke docente. Ze bereidt zich goed voor, ze houdt zich aan de lestijden en ze is duidelijk: heerlijk!
Maar haar enerverende en afwisselende lesstijl heeft een enorme lading aan sociale activiteiten ten gevolg.
"Nu ga je in tweetallen dit doen," "vorm een groepje van vier," "Rianne, verschuif maar even naar de andere kant van de klas," "overleg maar als groepje hoe je deze opdracht gaat aanpakken."
Kortom, in twee uur werkcollege moet ik verplicht met nieuwe mensen praten, steeds opnieuw afstellen in hoeverre ik wel of niet mag praten en keer op keer bedenken of het nu sociaal wenselijk is dat ik mijn mond open doe of juist niet. Met andere woorden, ik ben doodmoe.
Het is voor een autistische vrouw enorm inspannend om simpele opdrachten 'in overleg' uit te voeren. Zet mij liever alleen aan het werk, of laat mij luisteren, of juist presenteren, maar laat mij alsjeblieft niet moeten overleggen. En helemaal niet met mensen die ik niet ken!
De klap op de vuurpijl kwam gisteren: "Rianne, er zitten teveel fouten in je Engelse schrijfstuk, dat moet beter, anders ga ik je werk niet eens nakijken!"
Bam!
De zin "mevrouw ik heb autisme, zou u voorzichtig om willen gaan met uitspraken die veel impact op me hebben want anders slaap ik weer 3 nachten niet" kan ik natuurlijk niet uitspreken.
Waarschijnlijk was ze moe, ongesteld, gestrest of een beetje teleurgesteld in het Engels van een Nederlandse student (ze is zelf Amerikaanse), en had ze niet helemaal door hoe hard haar woorden zouden overkomen.
Voor mij was het erg jammer dat ze er niet voor gekozen had om te zeggen: "Rianne, je bent op de goede weg, maar je Engels moet toch nog wel een stuk beter."
Ook al kan ik zelf bedenken dat ze waarschijnlijk hetzelfde bedoelt, toch is de impact van zo'n harde zin veel groter dan menigeen zou verwachten. En ook zelf had ik niet verwacht dat zowel deze feedback en de veelheid aan sociale werkvormen mij heftig vermoeien.
Kon ik maar zeggen:
LET OP! IK HEB AUTISME!
Let op! Ik heb Autisme!
In het dagelijks leven zijn het vaak simpele dingen die voor een vrouw met autisme enorm ingrijpend kunnen zijn. Voor mij werd dit afgelopen week behoorlijk duidelijk.
Voor een nieuw vak heb ik een leuke, vlotte, enthousiaste, jonge, vrouwelijke docente. Ze bereidt zich goed voor, ze houdt zich aan de lestijden en ze is duidelijk: heerlijk!
Maar haar enerverende en afwisselende lesstijl heeft een enorme lading aan sociale activiteiten ten gevolg.
"Nu ga je in tweetallen dit doen," "vorm een groepje van vier," "Rianne, verschuif maar even naar de andere kant van de klas," "overleg maar als groepje hoe je deze opdracht gaat aanpakken."
Kortom, in twee uur werkcollege moet ik verplicht met nieuwe mensen praten, steeds opnieuw afstellen in hoeverre ik wel of niet mag praten en keer op keer bedenken of het nu sociaal wenselijk is dat ik mijn mond open doe of juist niet. Met andere woorden, ik ben doodmoe.
Het is voor een autistische vrouw enorm inspannend om simpele opdrachten 'in overleg' uit te voeren. Zet mij liever alleen aan het werk, of laat mij luisteren, of juist presenteren, maar laat mij alsjeblieft niet moeten overleggen. En helemaal niet met mensen die ik niet ken!
De klap op de vuurpijl kwam gisteren: "Rianne, er zitten teveel fouten in je Engelse schrijfstuk, dat moet beter, anders ga ik je werk niet eens nakijken!"
Bam!
De zin "mevrouw ik heb autisme, zou u voorzichtig om willen gaan met uitspraken die veel impact op me hebben want anders slaap ik weer 3 nachten niet" kan ik natuurlijk niet uitspreken.
Waarschijnlijk was ze moe, ongesteld, gestrest of een beetje teleurgesteld in het Engels van een Nederlandse student (ze is zelf Amerikaanse), en had ze niet helemaal door hoe hard haar woorden zouden overkomen.
Voor mij was het erg jammer dat ze er niet voor gekozen had om te zeggen: "Rianne, je bent op de goede weg, maar je Engels moet toch nog wel een stuk beter."
Ook al kan ik zelf bedenken dat ze waarschijnlijk hetzelfde bedoelt, toch is de impact van zo'n harde zin veel groter dan menigeen zou verwachten. En ook zelf had ik niet verwacht dat zowel deze feedback en de veelheid aan sociale werkvormen mij heftig vermoeien.
Kon ik maar zeggen:
LET OP! IK HEB AUTISME!
Abonneren op:
Posts (Atom)