Vandaag las ik dat een verhuizing bij de top 3 van zaken hoort die vrouwen met autisme totaal van slag kunnen doen geraken (voor de liefhebber: de rest van de top bestaat uit een sterfgeval en een echtscheiding).
De overprikkeling die dan ontstaat heeft te maken met drukte, maar vooral met de verandering van omgeving, zowel binnens- als buitenshuis.
Deze week werd voor mij opnieuw bevestigd dat deze overprikkeling net zo goed geldt voor een verhuizing IN jouw huis, zelfs als jij zelf niet degene bent die verhuist. Natuurlijk is dit vooral met studentenhuizen aan de orde, maar goed, dat is dan ook de plek waar ik momenteel woon.
Afgelopen dinsdagochtend stond er hier ineens een jong gezinnetje (man, vrouw, 1 kind) op de stoep. Ze vertelden in gebrekkig Nederlands dat ze met mijn huurbaas hadden overlegd dat ze in de 2 kleine (min of meer leegstaande) kamertjes kwamen wonen. Tijdelijk. Maar wel: direct.
Als frustrerende man die mijn huisbaas is, had hij dit natuurlijk niet overlegd. Het was een totale verrassing.
Mijn dinsdag bestond vervolgens uit het bellen met het juridisch loket, mijn huisbaas en mijn huisgenoten. Mijn woensdag bestond uit het uitleggen van hoe de dingen hier in huis werken, zonder de mogelijkheid om Nederlands te spreken en met een opgelaten gevoel omdat mijn nieuwe huisgenote vervolgens het hele huis ging schoonmaken (met een schoonmaakmiddel waar ik achteraf allergisch voor blijk te zijn: aah!)
Het zijn lieve mensen.
Maar ik moet wennen. Heel erg wennen. 3 extra mensen in huis, extra spullen, verplaatsing van spullen (onze waskamer is opeens opgeheven) en een tal van regeldingen die er mee te maken hebben.
De keuze tussen verhuizen naar een plaats waar ik alleen maar met mezelf rekening hoef te houden en hier blijven en accepteren dat de situatie nou eenmaal zo is, is gemakkelijk gemaakt. Ik blijf hier. Zelf verhuizen kost nog veel meer energie.
Maar gemakkelijk is het niet.