Dat ik ondertussen wel weet hoe m'n autisme ongeveer in elkaar zit, maakt wel dat sommige situaties begrijpelijker zijn geworden.
Maar niet dat ze veranderen.
Een voorbeeld is het opbouwen van spanning voor een afspraak.
Begin vorige week had ik iemand beloofd haar bijles te zullen geven. We hadden voor donderdagmiddag afgesproken, ik kende haar adres, ik had haar weleens ontmoet dus ik wist wie ze was, ik wist welk vak ik moest geven en welk onderwerp. Sterker nog, ik heb al veel ervaring in het geven van bijles, dus ik weet dat ik dat prima kan en dat ik dit onderwerp goed beheerste. Ik wist hoe het ongeveer bij binnenkomst zou gaan, hoe ik de les zou aanpakken, welke dingen ik wel en niet zou zeggen en hoe lang ik ongeveer bijles zou geven (na anderhalf uur zijn de meeste mensen wel aan een pauze toe).
Desondanks bouwde ik spanning op voor de afspraak. Dat houdt in dat ik er in m'n hoofd veel mee bezig was, dat ik er tegenop zag en dat ik uitkeek naar het moment dat het voorbij was. Ik probeerde de gesprekken alvast vooraf te formuleren, bedacht wat ik bij binnenkomst zou zeggen, en wat bij het afscheid, wat ik zou willen drinken en of ik een koekje wilde (als dat aangeboden werd). Dag en nacht zat het in m'n hoofd, tot het moment dat het voorbij was (en zelfs toen nog niet helemaal, want toen moest ik herstellen van alle opgebouwde spanning).
Wanneer de situatie onbekend is dan kan de spanningsopbouw nog veel verder gaan.
Tot letterlijk lichamelijk ziek worden aan toe (en weer langdurig herstellen achteraf).
Voor een NT-er is een dergelijke opbouw van spanning wellicht te vergelijken met situaties waarin:
- je een presentatie moet geven voor de klas
- je een eerste date hebt
- je een nieuwe stage of nieuwe baan hebt
Bij mij komt het ook op die momenten voor, maar dus ook bij kleinere evenementen zoals:
- een afspraak met m'n vriend (waar ik al meer dan 2 jaar verkering mee heb!)
- een afspraak bij familie
- naar college gaan
- gaan eten bij mensen (ook mensen die ik al langer ken)
- een (bel)afspraak met vriendinnen
"Gelukkig doe je al die dingen wel," merkte een vriendin van mij op toen ze begreep hoeveel inspanning sommige dagelijkse dingen mij kosten.
"Ja, inderdaad!"