Vanochtend bedacht ik me dat ik het autisme plaatje nu wel zo'n beetje ken. Het afgelopen jaar ben ik zeer actief geweest in het opzoeken van informatie en het verwerken van gebeurtenissen. Vooral in de eerste maanden droomde ik 's nachts wel 3 dromen van situaties uit m'n kindertijd. Blijkbaar zaten er nog dingen dwars die ik nu eindelijk een plekje kon geven.
Na dat verwerkingsproces kwam de dagelijkse praktijk. Hoe ga ik het leven dan nu gemakkelijker voor mezelf maken?
***TROMGEROFFEL***
Door te accepteren dat ik niet altijd even handig iets doe.
***APPLAUS***
Zoals vorige week tijdens een voetbalwedstrijd. Op een nogal strenge, beetje autoritaire toon zei ik tegen onze keepster: "Ben je wel ingeschoten? Wil je daar zelf op letten, je moet wel ingeschoten zijn!"
Ik bedoelde het helemaal niet autoritair of belerend, maar juist opbouwend, zo van: het is voor jezelf veel fijner als je even de het balgevoel hebt gehad voor dat de wedstrijd begint.
Maar de toon van mijn woorden was totaal niet handig.
De keepster haalde haar schouders daarover op. Ze knikte dat ze me begreep, maar maakte geen opmerking over mijn belerende toon. M'n teamgenoten kennen me ondertussen wel, en weten (hoop ik!) dat ik het veelal goed bedoel, maar het soms iets onhandig klinkt.
Een teamgenoot die mij bovenstaande horen zeggen reageerde op mijn belerende toon door er een grapje over te maken: "ja, keepster, wil je dat wel even doen."
Hoewel ik wist dat zij dit als grapje bedoelde, voelde ik me er toch naar onder. Blijkbaar had het nog belerender geklonken dan ik zelf doorhad. Dus zei ik: "Sorry keepster, ik bedoelde het niet naar..."
Wat is de clou van dit verhaal?
In ieder geval dat ik steeds vaker door heb wanneer ik iets onhandigs doe, en daar dan excuses voor kan aanbieden.
Soms echter, doe ik niet meer dan m'n schouders ophalen. Ik doe ook maar m'n best.
Ik denk weleens dat mijn omgeving mijn onhandigheid beter begrijpt nu ze van m'n autisme weten. .
Zou dit er ook voor zorgen dat mijn beperkingen meer geaccepteerd worden?