De Spoon Theory is een manier om te kunnen begrijpen hoe het is om met een beperking te leven. In het bewuste artikel heeft het meisje Lupus, een chronische, lichamelijke ziekte. Hoewel dit natuurlijk heel iets anders is dan leven met autisme, kan laatstgenoemde behoorlijk goed met eenzelfde uitleg begrepen worden.
Het gaat als volgt:
Aan het begin van de dag krijg je een aantal lepels (bijv. 12) die staan voor de hoeveelheid energie die je voor die dag hebt. Elke actie die je op die dag doet kost lepels (energie) en zo raak je langzaam lepels kwijt. Om te zorgen dat je de hele dag van begin tot einde vol kan houden, moet je dus steeds opnieuw nadenken over hoeveel lepels een bepaalde actie kost, en hoeveel lepels je dan nog overhoudt. Sommige acties kosten meer lepels dan andere acties, en op sommige dagen kost een actie ook meer lepels dan eenzelfde actie op andere dagen.
Bijvoorbeeld: na een nacht slecht slapen en veel piekeren, kan naar college gaan wel 5 lepels kosten. Echter, na een ontspannende, rustige nacht hoeft dat maar 2 of 3 lepels te zijn.
Alles is actie: aankleden, brood smeren, benen scheren, kletsen met een (on)bekende en zelfs tv kijken of een boek lezen.
Zou je om 17.00u. 's middags ineens zonder lepels komen te zitten, dan kan je niet meer koken, eten, afwassen en is het zelfs lastig om een ontspannende activiteit te doen.
Op zo'n moment zou je lepels van de volgende dag kunnen gebruiken, maar... dan heb je de dag daarna minder lepels te gebruiken. Is dat het waard? Soms kan dat, maar aan de andere kant weet je nooit hoe de volgende dag eruit ziet. Misschien gebeurt er dan wel iets onverwachts waar je ineens meer lepels voor nodig hebt?
Een quote uit het artikel:
"I explained [to my friend] that the difference in being sick and being healthy is having to make choices or to consciously think about things when the rest of the world doesn't have to. The healthy have the luxury of a life without choices, a gift most people take for granted."
Het hele artikel vind je via: