Eén van de meest gehoorde antwoorden als ik probeerde uit te leggen hoe autisme voor mij in de praktijk werkt is: "oh, maar dat heb ik ook!"
En wellicht heb je dat ook regelmatig gedacht als je mijn blogs las. Bijvoorbeeld:
- a bad hairday: wie heeft dat niet weleens?
- of: alle mensen om je heen zat zijn en lekker alleen willen zijn
- doodmoe zijn van een situatie waarin er veel indrukken op je afkwamen
- spanning omdat er iets nieuws of iets belangrijks te gebeuren staat
- miscommunicatie
- het gevoel niet begrepen te worden
Niet om zielig te doen, maar om het verschil met autisme aan te geven: het zit 'm in de frequentie.
Af en toe je niet begrepen voelen, hoort bij het leven. Ook af en toe zat zijn van alle prikkels om je heen, is normaal. Maar bij mensen met autisme gebeuren deze dingen in zo'n hoge frequentie dat het niet meer 'normaal' is en dat het erg moeilijk of pijnlijk kan zijn.
Desondanks, elk huisje heeft zijn kruisje: iedereen heeft wel iets. In mijn leven is dat autisme, bij een ander is dat een (chronische) ziekte, familieproblemen, financiële problemen of (totaal) iets anders.
In mijn volgende blog zal ik ingaan op een aantal positieve kanten van autisme. Een klein voorproefje:
Tijdens een weekendje in Berlijn zag ik al waar de metrostations zaten voordat mijn vriend überhaupt bedacht dat we met de metro moesten. Mijn gevoeligheid voor bepaalde omgevingsprikkels zorgen er eveneens voor dat ik meestal precies weet waar we een leuk restaurantje, pleintje of bepaalde winkel zijn tegengekomen. Tevens kan ik de weg daarnaartoe vaak zeer gemakkelijk terugvinden.
P.S. had je al gezien dat de titel van dit blog een uitdrukking betreft?