Een man is geen vrouw.
En evenzo is een vrouw geen man.
Hoe logisch dit ook klinkt, als het gaat om autisme lijken nog maar weinig mensen het te begrijpen. En zelfs deskundige hulpverleners herkennen de symtompen van autisme veel later, en veel slechter, bij een vrouw dan bij een man. Vooral wanneer de eerste hoogopgeleid is.
Autisme gaat immers over sociale en communicatie problematiek, toch? Zo kan een autist moeilijk contact maken, weinig interesse hebben in anderen, geen gesprek op gang houden, niet snappen wat sociaalwenselijk gedrag is en bovenal: een autist toont geen emoties.
Doet een vrouw met autisme dit allemaal wel dan? Ja.
Heeft zij dan wel autisme? Ja.
Het verschil tussen een man en een vrouw zit 'm onder andere in het feit dat een vrouw geboren wordt met sociale antennes. Vrouwen houden ervan om met elkaar te kletsen bijvoorbeeld, terwijl mannen veel liever samen tv gaan kijken. Het zijn ook vaak de vrouwen die de geïnteresseerde vragen stellen tijdens een dubbeldate, de vrouwen die de verjaardagscadeautjes kopen, die de taart en koffie verzorgen, etcetera. Niet omdat dit het rolmodel van een vrouw is (in onze geëmancipeerde samenleving hebben we dat toch niet meer?) maar omdat het creëren van een gezellige sfeer in haar genen zit.
Kort gezegd, de sociale antennes van de autistische vrouw zorgen ervoor dat zij sneller, beter en meer handvaten vindt om zich te redden in de sociale wereld in vergelijking met de autistische man. Door deze handvaten lijkt het aan de buitenkant alsof ze zonder problemen sociale contacten kan hebben, maar vanbinnen kost elke sociale actie bergen met denkwerk, energie en handigheidjes.
In de volgende blog geef ik je een aantal voorbeelden van deze handvaten.